Soul of the Lot, dag 7

Zaterdag 25-06-2016

Om 0:00 uur ging er echt een beetmelder af. Yes! Een fluiter waar we op zaten te wachten. De vis was niet te houden en snel sprong ik de bijboot in. 

Ik zei ‘We gaan de boot in’, tegen mijn pa. Maar hij bleef rustig staan met de zaklantaarn schijnend op het tafereel. D.w.z. ik met een kromme hengel in de bijboot die van de boot werd afgetrokken totdat de lijn die nog vast zat strak stond. Nogmaals ‘We gaan met de boot er achter aan!’. Had ie z’n oorproppen nog in. Wahahaha, toen helder was wat ik wilde, kwam er actie en ging mijn pa aan het stuur en dirigeerde ik waar we heen moesten.

We werden gewoon op sleeptouw genomen. Wat een kracht had deze vis. Uiteindelijk kwamen we eindelijk boven de vis te liggen. Ondanks dat de slip dicht stond ging ie er geregeld door heen. Als de vis weer omlaag wilde, ging ie ook omlaag. Dwars door de slip en met een hengel die toch nog ietsje krommer kon dan dat ie al stond. Geregeld ging een flink gedeelte van de blank het water in, terwijl ik probeerde om de vis omhoog te krijgen. Dit was echt niet normaal, wat een enorme kracht had dit beest. Geen idee hoe lang het duurde. Langzaam maar zeker kwam de vis toch beetje bij beetje omhoog. Alles begon bij mij pijn te doen, natuurlijk al hijgend ging het gevecht door totdat de vis aan het oppervlak kwam. Een meerval! Wat een loeder! Met vereende krachten in het net en in de bijboot gekregen en toen terug naar de boot. 

De boot?! 

Waar was de boot gebleven? We hadden werkelijk geen idee waar we dreven. I.i.g. ergens midden op de Lot. Beide kanten leken even ver weg. We wisten zelfs niet welke kant we opgedreven waren, tegen of met de stroom mee? We waren compleet gedesoriënteerd. Met de zaklantaarn zagen we alleen maar bomen en aan beide kanten van de rivier. Zomaar lukraak naar toe varen leek geen optie. Toen bedacht ik me dat er een kleine waterval in de buurt van de stek was. Na aandachtig luisteren leken wij deze te horen. Op basis hiervan zijn wij die kant op gevaren en dat bleek een gelukkige koers, want wij vonden zodoende onze boot weer terug. Voortaan maar het ledlampje in de cabine aandoen, voordat wij in de bijboot stappen. Weer met vereende kracht de meerval in de boot gebracht en in de bewaarzak geplaatst. We zagen het niet zitten om midden in de nacht de foto’s te maken van deze gigant. Dit zou ’s ochtends moeten gebeuren. Het werd een onrustig nachtje. Niet omdat er meer beetmelders afgingen, maar omdat de meerval in de bewaarzak af en toe flinke klappen gaf waar wij telkens wakker van werden.

Om 6:00 uur kregen we weer één piepje, weer een brasem op de linker hengel. Hierna was het gelijk tijd om ons als heroïsche winnaars van de strijd met de meerval vast te leggen. Natuurlijk had de meerval enige tijd gekregen om te herstellen, waardoor de zogenaamde meervalgreep via de onderkaak niet lukte. Zelfs niet met twee handen. Beide handen, want ik had geen handschoenen, werden flink geraspt door de tandplaten van de meerval terwijl hij zijn kop of eigenlijk zijn hele lijf heen en weer sloeg. Dan maar het aalgladde glibberige beest op een andere manier opgetild.

Pfff wat een massa. Achteraf hadden we ‘m ff moeten wegen. Want we hadden flink veel moeite om zijn kop en vette pens hoog te houden. De meerval had behoorlijk van de chocolade boillies gevreten. Er lagen namelijk ongeveer 8 uitgekotste chocolade bollen in de bewaarzak. Tijdens de fotoshoot scheet ie ook de nodige verteerde chocolade boillies van de avond daarvoor uit. Sijmen en Ruben hadden hier eergisteravond namelijk ook mee gevoerd.

Wat een monster! Wat een bek!

 

En terug de Lot in.

Niet veel later moest Sijmen er vandoor, zonder ook maar één aanbeet die avond, nacht en ochtend. Jammer, had ‘m graag een mooie afsluiter gewenst. Wij bleven tot de middag, maar dat bracht helaas ook geen aanbeten meer.

Op de terugweg de waterval stek aangevoerd om hier onze laatste nacht op de Lot door te brengen. In het dorp proviand ingeslagen, opgefrist en nog even op de kade met Hans en Laura staan praten over het en hun leven in Frankrijk.

Vervolgens zijn wij naar onze God in Frankrijk stek gevaren, de waterval plek. Boot aangemeerd op de zandplaat, steekstokken geplaatst, bodem nogmaals verkent met de dieptemeter en de hengels uitgevaren. 

Nog wat snoepgoed op de stekken en hopen op een laatste dolle avond en nacht. 

Om lekker te hengelen ook naast de boot een stek met mais en kikkererwten gemaakt en daar vingen we af en aan kolblei of brasem.

Een korte piep aan het begin van de avond meldde dat er een brasem zich weer eens te goed had gedaan aan een boillie.

Rustig aan maakte wij ons aperelaxt op de voor de nacht. Het kon niet anders, net zoals bij Rivermonsters, dat het de laatste nacht dan toch echt ging gebeuren. Eindeloze brullende, schreeuwende en gierende beetmelders!

Grtx, FER