Struinsnoek deel 6

Zondag 17 november 2013

Harry meldde van de week dat ie, ondanks zijn angst voor roofvis, toch kunstaas had aangeschaft. En niet als decoratie voor aan de muur, maar om daadwerkelijk roofvis te verlokken om toe te bijten. Nou, dat moest natuurlijk in de praktijk gebracht worden.

Het jachtgebied werden de sloten en vaarten rond Avenhorn. het water was hier van compleet ondoorzichtig bruin tot transparanter dan glas.
Het was deze ochtend windstil en er was nagenoeg geen vis activiteit te bespeuren. Behalve klein speld aas dat af en toe aan de oppervlakte kleine kringen maakte als we langs liepen.

Toch zag Harry op de eerste stek al een kolk. Of het om een snoek of een andere vis ging was onduidelijk, doordat het niet om een aanval op zijn driedelige plug ging.

In de vierde sloot was het raak. Vanaf de kant dook een flink gehavend snoekie op de plug van Harry. Top, de eerste was eindelijk een feit. Aan beide flanken had deze snoek wonden. blijkbaar eerder zelf gepakt door een grotere soortgenoot of een aalscholver.

Gelukkig had Harry zijn leesbril nog op, want het was best lastig om de kieuwgreep toe te passen bij deze megasnoek. Zeg gerust maar, onmogelijk.

Nabij een bruggetje in dezelfde sloot pakte een andere snoek ook mijn driedelige plug. Rustig hield ik druk op de snoek, niet teveel druk om te voorkomen dat de snoek zou springen en al kopschuddend zich zou ontdoen van de dreg.

Wow, wat was deze snoek mooi van kleur. 

Een prachtige tijger der lage waterlanden.

Omdat ie zo mooi getekend is nog een plaatje.

En nog één.

De volgende sloot was erg bruin en troebel. Daarop heb ik een dubbele blinker aan de titanium onderlijn gehangen en bij de tweede worp onder een hoog bruggetje was het nogmaals raak. Terwijl Harry hier zijn plug ook al een paar keer had laten zwemmen, pakte een snoek toch mijn blinker.

Het was een hele beste snoek, 78 cm schoon aan de haak. Met recht aan de haak, want bij het onthaken bleek dat er van de dreg nog maar één haak in tact was. De andere twee haken waren afgebroken. Hoeveel mazzel is dat?!

Blijkbaar waren de haken die op de nog aanwezige haak gelast waren flink gaan roesten. Dit doordat het rode rokje nogal lang water vasthoudt. Natuurlijk had ik dit kunstaas moeten checken, maar eigenlijk maak ik nauwelijks gebruik van deze blinker en heb ik er ook nog nooit iets mee gevangen. Tot nu toe dan. Thuis direct de haak vervangen voor een nieuwe scherpe stevige dreg.

Nog een mooi plaatje van de naar binnen staande tanden op de drie platen in de bovenkaak van deze snoek.

We hadden nu al drie snoeken gevangen, meer dan verwacht met dit windstille weer zonder vis activiteit.

De volgende actie was weer voor mij. In een vaart trok ik een grote streamer langs afstervende plompenbladeren van waaruit een snoek op de streamer af denderde. Schitterend om te zien hoe de snoek naar voren knalde om vlak voor de streamer met zijn bek wijd geopend, schuiner door de bocht te gaan dan op het Daytona circuit. Na de aanval schoot ie gelijk terug naar zijn schuilplaats. Nog een paar keer langs dezelfde stek gevist, maar de snoek had er geen zin meer in. Harry probeerde het met zijn plug ook nog een paar keer en zag één maal een kolk, maar kreeg geen bevestigende klap op zijn hengel.

Tussen een brug en een groot plompenbladveld in dezelfde vaart, probeerde een andere snoek ook de streamer te pakken. Deze miste net aan en volgde vervolgens de streamer. Met kleine rukjes nog getracht om de snoek tot een aanbeet te verleiden, maar dit lukte niet omdat er door drijvend riet te weinig ruimte was om een behoorlijke actie aan de streamer te geven.

De snoek bleef, nadat de streamer uit het water was, rustig op zijn plek staan. Met de borstvinnen peddelend stond ie klaar om toe te slaan. Een roofdier pur sang! Langzaam draaide ie uiteindelijk weg, maar keerde niet veel later toch weer terug.

Voorzichtig wierp ik de streamer weer in het water, maar hierdoor schrok de snoek waarop ie er alsnog vandoor ging. Hierna hebben we geen vin meer van 'm vernomen.

Het was bijna tijd dus besloten we om terug richting de auto's te lopen. Vlakbij de auto's in de eerste sloot had Harry eerder een kolk waargenomen. 'Nog ff proberen?' was mijn vraag. 'Tuurlijk' was het antwoord.

Na een aantal worpen jekkerde vlakbij een buis een snoek op Harry z'n plug. Yes, op de valreep nog een aanbeet voor Harry. De snoek had de plug vol gegrepen en ging tekeer als een dolle. De dreg kon ondanks het 'slikken' evengoed makkelijk verwijderd worden.

Deze keer met een snoek op de foto gebruikmakend van de kieuwgreep. Tanden of geen tanden, angst moet je volgens Freud direct tegemoet treden om deze te overwinnen.

Van angst geen spoor zichtbaar, wel een blije gozer met een fijne snoek.

Gelijk een super afsluiting van een fijne struinsessie.

Grtx, FER