Doodaas sessie

Zondag 15 december 2013

Zo, wat ben ik klaar met die lichamelijke gebreken. Dan een jichtteen, dan weer lekker door mijn rug en nu sinds vorige week zondag een rechterknie die ontstoken is door irritatie. Waarschijnlijk doet de enige meniscus die er nog in zit zijn best om mij te irriteren. Zo immobiel als de pest en toch willen vissen. Gelukkig speelde Harry met dezelfde gedachte, want hij appte of ik zin had in een doodaas sessie.

Jazeker, maar ik had zelf geen gelegenheid gehad om sardines te scoren bij de visboer. Harry had er nog wel geteld 3 stuks. Hmmm, een beetje mager maar ik zou wel een paar aasvissen vangen met de torrenpikker.

Harry begon vroeger dan ik met vissen op de afgesproken stek en terwijl hij daar lekker bezig was, werd dezelfde stek massaal overspoeld met een kleine twintigtal vissers die ook gingen doodazen. Mwoah, wel ff gezellig staan babbelen met een paar mannen die hun laatste wedstrijd van het seizoen aan het vissen waren. Het was de tiende wedstrijd en vandaag zou degene die de grootste zou vangen winnen. Wij waren dat in ieder geval niet op deze stek. 'Mannen succes en toedeledokie'.

De volgende stek was vanaf een ophaalbrug in de buurt van een gemaal. Harry had één hengel beaast met een sardine en de andere met een paar kleine spierinkies. Langzaam liet hij het aas met de wind mee driften. De hengel met de sardine vertoonde tekenen van leven. Langzaam ging de dobber onder. Door het heldere water was dit perfect te volgen. Deze bleef even staan, trok licht naar rechts om vervolgens langzaam naar links weg te trekken. We waren het erover eens dat het nu tijd was om contact te zoeken en de haak te zetten. Zo gezegd, zo gedaan, zo weerstand, zo gelost. Huh?! Hoe kon dat nou?

Harry stond na te trillen op zijn benen, want wat was dit f***ing spannend. Er kwam zelfs een vloek over zijn lippen en dat gebeurt maar zelden. Jammer maar helaas, het gaf ons wel moed om door te gaan. Dus de laatste sardine ging onder de dobber.

Met de torrenpikker had ik een blankvoorn gevangen die onder mijn dobber ging en de sardine lag aan een takel op de bodem.

De derde stek bij het gemaal leverde niets op behalve een paar baarsjes, waarvan er één een mooi formaat had om als aas te dienen.

De vierde stek lag tussen twee bruggen in. Het stonk er gewoon naar snoek. Hier moesten we wel een aanbeet krijgen. 

Lang verhaal kort, dat gebeurde ook. De sardine onder de dobber van Harry werd gepakt. Wederom verdween de dobber onder water en was weer perfect te volgen. Deze keer wachtte we nog langer dan de eerste keer. Toen de dobber rustig vloeiend weg liep was het toch echt tijd om aan te slaan. Contact zoeken, aan slaan, de hengel ging vet krom, maar veerde weer terug op het moment dat de dreg weer los kwam. 'What the f***!?'

Het leek een massieve vis te zijn, kijkend naar de hengel en de massa die Harry voelde. Maar wederom niet op het droge. Wat o wat doen wij verkeerd?
Een gedachte was dat het misschien om snoekbaars ging. Of dat er wellicht schuin aan geslagen moet worden i.p.v. recht omhoog. Te kleine dreggen of toch nog te kort gewacht. Wie tips of ideeën heeft is van harte welkom om dit te delen.

In ieder geval was het wel enorm kicken om die grote dobber rustig te zien weg schuiven met het idee dat er een giga groenjas het aas heeft genomen. Het esox-mortemclassicus-pisces-virus oftewel snoek-doodaas-vissen-virus heeft ons te pakken.

Grtx, FER