Full moon

Donderdag 6 november 2014

Dochter lief wil natuurlijk een eigen paard, welke paardenliefhebber niet?! Dit zou betekenen dat ze dagelijks op de fiets richting de manage moet. Welke route is goed en bovenal veilig. Papa was aangewezen om dit samen uit te zoeken, heen en terug.

Tja, wat doe je dan in de tussentijd dat madam paardje rijdt? Nou ja, dat hoef ik natuurlijk niet te beantwoorden.

De spinhengel in de hand mee op de fiets en smalle plugjes in de schoudertas. Het was een prachtige rustige avond, het water scheen de volle maan als een spiegel terug.

In het donker werpen is echt anders dan overdag, waarbij je overdag de plug goed kan volgen en kan ingrijpen als de worp te ver of niet goed is. In het donker is het veel meer op gevoel. Met het beetje spaarzame licht van lantaarnpalen zie je net aan de plek in het water waar de plug terecht kwam, maar de worp volgen is er echt niet bij.

Spannend deze manier van vissen. Ondanks dat je eigenlijk niets anders doet dan overdag, voelt het volstrekt anders. Je andere zintuigen, zoals oren en de vingers, nemen nu veel meer deel en zijn belangrijker tijdens het spinnen om te signaleren wat er gebeurt.

Eigenlijk gebeurde er het eerste half uur helemaal niets. Af en toe een blaadje op de dreg, een enkele keer contact met de bodem en een keer een plastic zakje aan een dreg.

Bij, ik denk, de achtste worp in de buurt van een brug werd de tweedelige geel witte rapala jointed plug vlak voor de kant gepakt. BAM! Vanuit het niets, heel abrupt, pakte een vis de plug. In eerste instantie was het niet goed zichtbaar wat voor vis het was, snoek of snoekbaars. Aan het kopschudden kreeg ik toch al snel in de gaten dat het om een snoekbaars ging. En zeker geen kleintje.

Kicken, een relatief oude strijder met de nodige schrammen op z'n kop had toegeslagen. Het was een tijd geleden dat ik een snoekbaars gevangen had. Gaaf om zo'n agressieve bek met tanden weer eens te zien. Overigens was het een prima formaat vis voor in de vispan. Maar catch & release is nu eenmaal het motto, dus liet ik 'm na de foto's met een plofje te water. Niet voorzichtig glijdend te water, omdat dan de kans bestaat dat ie letargisch na de vangst op z'n zij of rug liggend stikt.

Weet nu ook dat ik iets aan mijn camera moet doen qua instelling, want de foto's waren niet echt top.

Op een giga pruik in de lijn na, gebeurde er verder niets meer voordat ik mijn dochter weer ging op halen bij de manage.

Denk dat ik nog wel een paar keer mee fiets ;-)

Grtx, FER