Cabanas / Tavira part 2

Vrijdag 7 september

Vandaag gingen we nogmaals de witte marlijn belagen op een andere hotspot. We stapte weer op in de haven van Tavira waar ook getankt werd.

Groene diesel werd hier getankt dat een speciaal btw tarief had. Daarvoor moest er altijd een agent aanwezig zijn die de boel in de 'gaten' hield.

De zee was 's ochtends rustiger dan de vorige dag maar ik kon het, ondanks de Scopoderm pleister, niet laten om nog een keer lekker over mijn nek te gaan. Mooi dat was eruit.

Wederom was het een pittig stuk varen voordat we op de witte marlijn hotspot waren aangekomen. Tijdens het varen maakte we samen met Bruno alle hengels al gereed en gingen de lures en attractors al overboord voordat we de hotspot bereikt hadden. Nou ja, spot. De oppervlakte die we bestreken is misschien op een wereldbol een spotje maar in de praktijk maakten we vele zeemijlen.

Langzamerhand begonnen we handig te worden in het binnen halen en tijdelijk opbergen van de hengels en attractors. Waardoor er veel directer en vrijer gedrild kon worden door degene die plaats mocht nemen in de gevechts-stoel.

Op gegeven moment ging out of the blue de linker hengel met een grote lure af. De slip begon te gieren en Bruno was er weer vliegensvlug bij om in het Portugees orders uit te kramen die wij ongeveer begrepen. Het kwam er natuurlijk op neer dat we met een noodgang de attractors en hengels binnen moesten halen. Terwijl we hier druk mee bezig waren zagen we op ongeveer vijftig meter afstand een witte marlijn uit het water springen. Yes! Dat doen deze vissen altijd als ze gehaakt zijn. René nam plaats in de stoel en maakte zich op voor een robbertje stoeien. Zodra René de lijn begon binnen te draaien voelde hij geen enkele weerstand. Maar ja, wellicht zwom de marlijn met een bloedgang richting de boot dus René moest de reel flink blijven doordraaien. Lang verhaal kort, de marlijn had zich waarschijnlijk tijdens zijn sprong ontdaan van de haak. Tja, nu waren wij ook ontdaan. Maar... ze waren er!

Op gegeven moment zagen we drie scherpe vinnen boven het water uitsteken. Bruno en zijn pa werden direct onrustig en de boot werd die richting opgestuurd, want het waren de vinnen van witte marlijnen. De spanning aan boord steeg zienderogen. Met ingehouden adem wachtte we af. Ieder moment kon een reel dwars door zijn slip getrokken worden. Eindeloze minuten stonden we geconcentreerd op het achterdek, strategisch verdeeld over de hengels. Helaas, helaas, was er geen interesse in onze overheerlijke lures.

Na ongeveer een half uur kwam er toch een dikke aanbeet. Een zware lure werd uit het niets gepakt en de reel brulde door zijn slip heen. Hengels en attractors weer binnen boord gehaald en René mocht nogmaals op de stoel plaats nemen. De vis leek gehaakt want René voelde weerstand en moest keihard werken om de vis richting de boot te krijgen.

De vis was na de aanbeet niet uit het water gekomen dus twijfelde Bruno of het een marlijn was. Na enige minuten was de vis in de verte zichtbaar geworden. Het was een haai. Met al zijn kracht was René de vis richting de boot aan het pompen en de haai kwam langzaam maar zeker dichterbij. De haai was een type haai zoals een haai traditioneel getekend wordt. Spitse neus, torpedo romp met karakteristieke rug en staartvinnen. Het bleek een Mako oftewel een Makreelhaai.

Toen de haai dichtbij de boot was pakte Bruno de gafhaak en hiermee haakte hij de haai aan de onderkant van de bek.

Vervolgens werden wij naar boven gestuurd. 'Up, up, up' werd er gecommandeerd. Bruno en zijn pa waren flink huiverig voor deze Mako. Vanaf het bovendek stonden wij te kijken wat er ging gebeuren.

Wanneer zou de haak verwijderd worden en de haai terug gegooid worden? Dit bleek niet het geval. Helemaal geen catch & release. Deze haai, de Mako, bleek veel te lekker te zijn om terug te gooien. Deze haai moest mee en zou gedeeld worden met een gedeelte van hun kennissenkring in het dorp.

Hierbij alvast de plaatjes die we van René met zijn vangst, terug in de haven, gemaakt hebben.

En één met aangezicht.

Ook vandaag kregen we een paar aanbeten van tonijn op de kleinere inktvis lures. Zodra we een aanbeet kregen ging het gas van het 'pedaal' en konden we de vis 'rustig' drillen. Eric was de eerste die aan de beurt was om een tonijn te drillen.

En te vangen.

Ik mocht de volgende vangen.

Op een gegeven moment zagen we vlakbij een school van ongeveer 20 dolfijnen. Prachtig om te zien. Kop over kop kwamen ze het water uit. Het was een school gewone dolfijnen. Mooi om te zien, maar voor de vangsten van tonijn niet erg best. Waar dolfijnen verschijnen, verdwijnen de vissen.

Deze ochtend hadden we nog een aantal makrelen gevangen die eventueel als aas konden dienen. Op de terugweg zagen we nog een tweetal marlijnen redelijk dichtbij de boot zwemmen. De boot werd direct gestopt en twee hengels werd razendsnel opgetuigd met een makreel. De makreel werd te water gelaten en de lijn werd langzaam driftend achter de boot verlengd. Deze keer gingen we heel langzaam varen. De spanning was weer tot record hoogte gestegen. Stil stonden we af te wachten wat er zou gebeuren. De marlijnen waren niet meer zichtbaar maar moesten toch in de buurt zijn. Zouden ze de makrelen spotten en opslobberen? Na een kwartier zonder aanbeet gaven wij het op, jammer, weer geen trek.

Wederom geen marlijn aan boord, maar het was weer een super dag met veel spanning en een gave Mako haai. Nog twee dagen hebben we om de marlijnen achter de vinnen te zitten.

Grtx,

FER