Soul of the Lot, dag 8

Zondag 26-06-2016

Om 8:00 uur schreeuwde een beetmelder moord en brand. Ik de hengel, mijn pa de kapitein van de bijboot. Achter de vis aan die naar het midden van de Lot zwom. 

De hengel ging weer helemaal krom en de vis ging ook weer geregeld door de dichte slip heen. Wat een knokpartij was het weer. Toen de vis bellen begon te blazen wist ik dat ik aan de winnende hand was. Vanwege de bellen dacht ik dat wij deze keer een karper hadden gehaakt. Aan de oppervlakte bleek dat we een silure hadden gehaakt. In het net en de bijboot in gesleept, in de boot getild en in de leefzak. Pfff. Idd even uitpuffen. 

Achter de boot konden we mooi foto’s nemen in het ondiepe stuk van de waterval. 

Zo, dat was weer kicken. 110 cm op de meetlat.

Vlak voor het donker worden weer één piepje, dus een brasem.

Terwijl we zaten te keuvelen op het achterdek zag ik plotseling een soort eiland van takken langs onze walkant aankomen. Shit, dit eiland zou keihard door onze lijnen heen gaan. Snel de bijboot in om de koers van dit eiland te verleggen. Veel tijd hadden we niet, dus de elektromotor ging full throttle richting eiland, vanzelf tegen de stroom in. Het lukte enigszins om de koers te verleggen, maar niet genoeg. Snel terug naar de boot om de twee rechter hengels met de toppen onder water te houden om te voorkomen dat deze mee getrokken zouden worden.

Eén van de linker hengels was al te grazen genomen. Deze hengel gaf ik aan mijn pa die het eiland achtervolgde. Wonder boven wonder kreeg mijn pa alles weer in tact aan boord.

Echt weer typische Franse slag om afgezaagd hout, we hadden ’s middags een kettingzaag gehoord, in de Lot te flikkeren! Als dit ’s nachts was gebeurt, zouden we dikke problemen hebben gehad. Tis nog gevaarlijk ook want het waren niet de dunste stammetjes. Gelukkig liep het voor ons met een sisser af.

Om 3:00 uur liep er weer een beetmelder af. Hoofdlampen op, schoeisel aan, hengel pakken, trossen los, boot in en drillen. Oja, deze keer ook het lampje in de kajuit aangedaan, zodat we de boot zouden kunnen terug vinden in het donker. Man oh man, mijn polsen, mijn armen, mijn rug, mijn handen, alles ging pijn doen. Altijd de vraag, wie geeft op? De vis, de visser of het materiaal?

Deze keer was het de vis, weer een bak van een meerval, 113 cm lang.

Deze keer maar gelijk foto’s in het donker gemaakt.

Bij het terug zetten van de silure ondersteunde ik de vis onder zijn dikke pens. Wat bleek, hier voelde ik allemaal harde bollen in zitten. Een dikke boillie vreter dus.

De rest van de nacht verliep relatief rustig. Op een brasem na geen activiteit tot 6:30 uur. Toen kregen we weer een snerpende run. Het was natuurlijk al licht, dus zaten we snel in de bijboot. Deze knokpartij was iets minder heftig. Toen de vis min of meer naar boven kwam viel plots de druk weg en kwam de lijn zonder haak naar boven. Helaas, deze meerval, want type gevecht als voorgaanden, won de strijd van het materiaal. Jammer, terwijl ik het volste vertrouwen had gekregen in het PB materiaal.

Ik ben mijn mandje weer ingekropen terwijl mijn pa lekker in het ochtend zonnetje op het dek zat te genieten. 

Nog twee keer pakte we een brasem, voordat we de boel moesten inpakken om terug te varen naar St. Sylvestre, alwaar Hans de boot spullen kwam ophalen om ons later naar vliegveld Bergerac te brengen.

Op de kade was een kleine markt, hier hebben wij verse crêpes en aardbeien gekocht. Op een bankje voor het huis van opa Pierre aan de Lot nog even nagenoten van een fantastische week. 

Het was een avontuur om nooit te vergeten. Helaas geen schubkarper gevangen op de boillies, maar dat heeft de pret niet gedrukt. Tis voor mij een goede reden om nog eens terug te keren.

De dagen met mijn pa zijn omgevlogen. Leuke gesprekken gehad, veel gelachen, lekker gegeten, iedere ochtend zoete broodjes, ja hier worden ze wel gebakken ;-), geinige anekdotes opgehaald, ervaringen gedeeld, vissen gevangen, flink zon gepakt, het was in één woord gewoon fantastisch! De zogenaamde ‘quality time’ met m’n pa met Soul of the Lot was nog beter dan ik van tevoren kon bedenken en had gehoopt. Ik weet trouwens 100% zeker dat mijn pa dat volmondig zal beamen.

Grtx, FER